Het individualisme is helaas nog steeds groeiende in de huidige samenleving. Dat werd me van de week weer pijnlijk duidelijk toen ik in de trein van Leiden naar Utrecht met een onbekende een gesprek wilde aanknopen.
Geschrokken is de beste manier om de reactie van deze persoon te omschrijven toen ik vroeg: “Gewoon vanuit interesse, heeft u een mooie dag gehad vandaag?”. Na een kortaf antwoord was de blik snel weer op de telefoon gericht, een gesprek bleef helaas uit. Voor velen denk ik een bekend beeld; een trein vol met mensen die alleen maar bezig zijn op hun telefoon. in de trein wordt er nauwelijks nog een ‘echt’ gesprek gevoerd, laat staan tussen twee vreemden. Voor de goede orde, ik ben heel blij met de technologische ontwikkelingen en maak er ook graag gebruik van maar ben me er ook heel erg bewust van dat het de individualisering alleen maar versterkt. Tijd maken om een gesprek aan te gaan en je even losmaken van het checken van je socials of je werk lijkt steeds lastiger.
Het lijkt wel of je er niet toe doet als je gewoon geniet van het nu en even helemaal niets doet. Toen ik vervolgens door mijn vader via Whatsapp gewezen werd op een interessant artikel in de zaterdageditie van het NRC, was een nieuw blogonderwerp geboren.
Het artikel “Wil je ertoe doen, dan moet je werken” geschreven door Bart Funnekotter verwijst naar het essay ‘Aan het werk’ van James Kennedy, Hoogleraar Geschiedenis. Deze essay gaat in op de ontwikkeling van het Nederlandse arbeidsethos sinds de 2e wereldoorlog. Zeker de moeite waard om te lezen. Ik werd echter met name getriggerd door de titel. Wanneer doe je ertoe en wie bepaalt dit? Het voor mij logische antwoord op deze vraag is dat je dit zelf bent. De prestatiemaatschappij en de sociale normering zijn echter lastig om je aan te onttrekken, de titel van Kennedy’s essay is dan ook veelzeggend.
Ik ben zeker van mening dat werk een belangrijk onderdeel kan zijn om je eigenwaarde aan te ontlenen, maar ook dat het breder is dan alleen werk. Werk is daarmee slechts een onderdeel om van betekenis te kunnen zijn. In eerste instantie gaat het erom dat je jezelf volledig kunt omarmen om wie je bent, met alle mooie kwaliteiten en uitdagingen die daarbij horen. Alleen dan kun je er voor de ander zijn en kun je ook in je werk pas een echt waardevolle bijdrage leveren. Want als je weet wie je bent, weet wat je drijft en waar je elke dag met veel energie je bed voor uit wilt komen kun je zelf ook zien dat je ertoe doet én dat je hier geen goedkeuring of bevestiging van anderen voor nodig hebt.
Met mijn bedrijf Turn Left wil ik een bijdrage leveren aan het vergroten van werkgeluk en daarmee ook aan levensgeluk. Zin om gewoon een gesprek aan te gaan? Leuk!
